Μ' αρέσει η θάλασσα,
γιατί μου μοιάζει!
"Μ' αρέσει", σ' άκουσα,
να λες κρυφά!
Πότε αγριεύεται, βογγεί, στενάζει
και πότε ολόχαρη, παίζει, γελά!
Δεν είναι ολόξανθη σαν τα μαλλιά μου.
Δεν είναι ο κόρφος μου σαν τον αφρό.
Μέσα στα μάτια μου τα γαλανά μου
δεν έχω κύματα, τάφο, ουρανό!
Μ' αρέσει η θάλασσα,
γιατί μου μοιάζει!
Κι ας έχει μέσα της
κόσμο, θεριά!
Μη στην καρδούλα μου, μήδε φωλιάζει,
αγάπη αχόρταγη, σκληρή φωτιά.
Κι εγώ εχαιρόμουνα που χολιασμένη
φαρμάκι μο' σταζες μες στην ψυχή.
Τη ζήλια σου έβλεπα εξαγριωμένη,
στα χείλη σου έβραζε κάθε πνοή.
Τότ' εκρεμάστηκα στην τραχηλιά σου,
τη φλόγα σο' σβησα με δυο φιλιά.
Την όψη εβύθισα μες στα μαλλιά σου,
στον κόρφο σου έστησα κρυφή φωλιά.
Κύμα μου ανήμερο, ψυχή μου, φτάνει!
Μη μ' αγριεύεσαι, πλάγιασ' εδώ!
Θα 'μαι για σένανε γλυκό λιμάνι,
τι αξίζει η θάλασσα, χωρίς γυαλό!
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης / Ποίηση: Αριστοτέλης Βαλαωρίτης
Ερμηνεία: Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου
Πηγή: youtube
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου